Na terenie Cesarstwa Niemieckiego istniało około 2000 kin w których wyświetlano głównie filmy francuskie, amerykańskie, włoskie i duńskie. Rodzimy rynek reprezentowało kilkanaście małych wytwórni.

Wkrótce nastąpiło coś co sprawiło, że sytuacja miała się diametralnie zmienić. Filmy niemieckie nie mogły być pokazywane w żadnym Francuskim ani Amerykańskim kinie.

Co było przyczyną?
»

Erotyki

Dramaty historyczne

Filmy przygodowe

«

Madame Dubarry

Finałowa scena zbiorowa przed Trybunałem Rewolucyjnym podczas rewolucji francuskiej
«

Reżyseria: Robert Wiene
Robert Wiene (ur. 27 kwietnia 1873 we Wrocławiu; zm. 17 lipca 1938 w Paryżu) – niemiecki reżyser filmów niemych.

Robert Wiene urodził się we Wrocławiu. Był synem aktora teatralnego Carla Wiene. Studiował prawo na Uniwersytecie w Berlinie, a od 1908 zaczął grać niewielkie role w teatrze. W 1912 napisał scenariusz do Die Waffen der Jugend. Jako reżyser zadebiutował w 1914 kręcąc film Arme Eva (Droga Ewa).

Najsłynniejsze dzieło Roberta Wiene to Gabinet doktora Caligari (1920), który zapoczątkował nurt ekspresjonizmu w kinie niemieckim.

Wiene zmarł w Paryżu, dziesięć dni przed ukończeniem produkcji Ultimatum (1938). Pracę nad filmem skończył przyjaciel reżysera, Robert Siodmak.
Scenariusz: Hans Janowitz
Hans Janowitz (ur. Grudzień 2, 1890 w Poděbradach, Bohemia-Czechy — zm. Maj 25, 1954 w Nowym Jorku) urodzony w Czechach niemiecki pisarz.

Janowitz był oficerem podczas I Wojny Światowej, ale powrócił z niej jako pacyfista. Niedługo po zakończeniu wojny spotkał podobnie myślącego Carla Mayera który zasugerował mu pisarstwo. Razem napisali scenariusz do Gabinetu Doktora Caligari (Das Kabinett des Doktor Caligari), który został nakręcony przez Roberta Wiene w latach 1919-1920 i ukazał się w lutym 1920 roku. Film jest najwybitniejszym dziełem okresu niemieckiego ekspresjonizmu.
Scenariusz: Carl Mayer
Carl Mayer (ur. 20 Listopada 1894, Graz – 1 Lipca 1944, Londyn) był austriackim scenarzystą, który był współtwórcą scenariusza do Gabinetu Doktora Caligari (Das Cabinet des Dr. Caligari, 1920), Zamek Vogelöd (Schloß Vogeloed, 1921), Portier z hotelu Atlantic (Der Letzte Mann, 1924), Świętoszek (Herr Tartüff, 1926), Wschód słońca (Sunrise: A Song of Two Humans, 1927) i Cztery diabły (4 Devils, 1928), ostanie 5 filmów było wyreżyserowanych przez F. W. Murnau.
Scenografia: Hermann Warm
Hermann Warm był niemieckim dyrektorem artystycznym scenografem. Urodziony w 1889 roku w Berlinie, Niemcy, Warm stał się bardzo ważną postacią ekspresjonistycznego ruchu w latach 20-tych. Warm wszedł do niemieckiego przemysłu filmowego w 1912. Przede wszystkim znany jest z opracowania scenografii do takich filmów jak Gabinet Doktora Caligari (1920) i Zmęczona śmierć (Der müde Tod) Fritza Langa, Warm współpracował również z duńskim reżyserem Carlem Theodorem Dreyerem przy filmach Męczeństwo Joanny d'Arc (La passion de Jeanne d'Arc) i Wampir (Vampyr - Der Traum des Allan Grey). W czasie II Wojny Światowej Warm mieszkał w Szwajcarii i powrócił do Niemiec w 1947 roku.
Scenografia: Walter Reimann
Walter Reimann (ur. 2 czerwca 1887 w Berlinie, - zm. 8 listopada 1936 w Bad Godesberg, Bonn, Nadrenia Północna-Westfalia), niemiecki malarz i dyrektor artystyczny. W jego studio znajduje się w Muzeum Sztuki Filmowej we Frankfurcie nad Menem.
Scenografia: Walter Röhrig
Walter Röhrig (ur. 13 kwietnia 1892 w Berlinie, - zm. 6 grudnia 1945 w Caputh) był jednym z najważniejszych twórców scenografii w niemieckiej kinematografii.
»

Gabinet Doktora Caligari

Pierwszy a zarazem najbardziej charakterystyczny film ekspresjonistyczny. Składała się na to wspaniała scenografia stworzona przez malarzy Warma, Röhrig i Reimanna z wyolbrzymionymi i nierealistycznie zniekształconymi kształtami oraz charakterystyczny wygląd mocno ucharakteryzowanych aktorów oraz ich gra, momentami gwałtowna i rwana a czasem powolna i posuwista. Najważniejszą cecha była spójność wszystkich tych czynników. Dobrym przykładem jest scena kiedy Cezar w lesie z rozczapierzonymi ramionami zdaje się wtapiać w mocno wystylizowane drzewa.
Pewnego rodzaju przestylizowanie zdaje się mieć logiczne wyjaśnienie, kiedy to cała wizja ekspresjonistycznego świata okazuje się być tylko wizją szaleńca. Gabinet Doktora Caligari
«
Do schyłku kina ekspresjonistycznego przyczyniło się wiele czynników. Wprawdzie rosnąca inflacja skutecznie i przez długi czas blokowała import wszelkiego zagranicznego dobra, przez co niemieckie filmy nie miały praktycznie żadnej konkurencji, lecz wprowadzony wkrótce Plan Dawesa ustabilizowawszy sytuację gospodarczą w Niemczech spowodował zalew konkurencyjnych produkcji filmowych największy od 10 lat.
Duże koszty związane z produkcją filmów jakie wykazały dwa ostatnie dzieła ekspresjonistyczne Faust (1926) - F.W. Murnaua oraz Matropolis (1927) - Fritza Langa spotkały się krytycznym przyjęciem.
Faust

1926

Faust - Jeden z dwóch ostatnich filmów Niemieckiego Ekspresjonizmu w reżyserii F.W. Murnaua ze względu na bardzo wysokie koszty produkcji przyczynił się do pogłębienia się kłopotów finansowych UFA. Murnau zaraz po ukończeniu Fausta wyjechał do Hollywood, uczyniło tak wielu innych pracowników UFA.
Metropolis

1927

Metropolis Jedno z najbardziej monumentalnych i epickich dzieł Niemieckiego Ekspresjonizmu, a jednocześnie jedno z dwóch, które kojarzone jest głównie ze schyłkiem tego nurtu. Wyreżyserowane przez Fritza Langa było krytykowane za zbytnią ekstrawagancję. Lang nie wyjechał z Niemiec jak inni wraz z końcem UFA, tylko założył własną firmę produkcyjną i zaczął tworzyć filmy w inne stylistyce. Wyjechał dopiero w 1933 kiedy do władzy doszli naziści.

Metropolis

(1927) reż. Fritz Lang.
Wielkie dzieło a jednocześnie schyłek świetności Ekspresjonizmu Niemieckiego.
«